In de penarie

Cowboys waren het allersterkst in het loslaten van problemen. Dat weten we allemaal, nietwaar? Of weten we dat niet en vraagt u zich af waar ik nu mee afkom? Wel, dan is het beter dat ik me nader verklaar.

Een tijdje geleden zat ik in de penarie. Ik sukkelde met emoties door gebeurtenissen die moeilijk af te stoffen waren. Loslaten is rouwen en nu eenmaal pijnlijk. Ik ging er op achteruit en dat uitte zich in het tot stilstand komen, op alle vlakken. Het schrijven lukte niet meer in die mate dat het me vreugde schonk, het lachen verliep moeizamer en het levensenthousiasme droop er minder frequent af. Aangezien dergelijke gedragingen en gevoelens maar moeilijk te rijmen zijn met wie ik in wezen ben, vroeg ik me af wat ik zou kunnen ondernemen om die vervelende gedachten weg te laten ebben. Hoe ikzelf in staat kon zijn om mijn leven terug aangenaam te maken, met de mensen om me heen. Om samen met hen mijn activiteiten terug vreugdevol aan te vatten. Het gebed van de nuchterheid helpt me vaak. Het hangt in mijn werkkamer aan de muur.

Geef me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,

moed om te veranderen wat ik kan veranderen,

wijsheid om tussen de twee onderscheid te maken.

Ik lees het vaak, maar de laatste maanden was het niet genoeg. Het draagde niet bij tot een zorgeloze ik. Ik bleef zoeken naar wat me uit deze wrede periode zou kunnen helpen. Ik vond het niet, tot op het moment dat ik aan mijn cowboyverhaal dacht. Het is een verhaal dat ik vaak vertel tijdens mijn lezingen of begeleidingen, maar dat het ook toepasselijk was op mezelf, daar had ik nog niet aan gedacht. 

De macht van het pistool

Twee cowboys zitten aan de toog van een saloon en hebben een probleem. Geen groots wereldprobleem, maar een probleem met elkaar. Men weet dat problemen met elkaar, vaak kwezelachtige probleempjes zijn, aangezien men deze het meest efficiëntst uit de weg ruimt door simpelweg met elkaar in gesprek te gaan. Cowboys geloven daar niet in. Hier heeft het pistool het voor het zeggen. De heren rukken zich recht, de kruk valt met veel lawaai achterom, waarna de bozeriken bijna neus aan neus staan. Intimiderend dicht genoeg, zodat ze indruk op elkaar maken, waarna ze niet veel later, zonder woorden of pardon naar buiten trekken, omdat een kogel door het hoofd jagen in een saloon niet netjes is.

Wat er zich dan ginds in het stoffige decor afspeelt bekijken we even van dichtbij ...

De heren nemen afstand van elkaar. Ze doen dat door van elkaar weg te stappen. Ver genoeg, stap voor stap. Ze doen dat omdat ze ruzie hebben, maar vooral omdat de heren op die manier een beter overzicht krijgen van het probleem. Het probleem wat in dit verhaal elkaar is.

Ze nemen afstand om het probleem beter te kunnen aanschouwen, visualiseren. 

Ligt daar geen mooie boodschap in verscholen?

Dat beeld was althans voor mij genoeg om een inzicht te creëren. Een inzicht die voor mij voldoende was om de zwaarte los te koppelen. Ik deed hetzelfde, ik koppelde los. Ik nam afstand van datgene wat me pijn deed. Door afstand te nemen, laat men effectief los. En door los te laten is men in staat, de afstand groter te maken, om uiteindelijk oog in oog te staan met het probleem. Door oog in oog te staan met het probleem verwerkt men gemakkelijker. En verwerken is misschien wel het enige wat moet gebeuren met een probleem. De rest gaat vrijwel vanzelf, mits een beetje zin voor geduld en laten we ook zeker het woord 'humor' niet vergeten. 

Wie niet loslaat blijft naast het probleem staan. Zo goed als hand in hand. En dat nodigt niet uit om los te laten omdat naast elkaar staan comfortabel en veilige aanvoelt. Maar wie in confrontatie komt met problemen hoort de reflectie te hebben om gewoonteveranderingen te overwegen. En dat kan natuurlijk enkel maar als men loslaat.

Ik voel me rustiger nu. Het is stiller en vredevoller in mijn hoofd. Ik kijk terug op ooghoogte, ogen in of om me heen, ik ben ervan overtuigd dat het probleem ver genoeg staat om het met liefde in mijn hart te sluiten. Ik heb zelfs de behoefte niet meer om op te kijken naar het probleem van toen en ik zou er om durven wedden dat ik er zodanig ver van sta, dat het zelfs niet meer zichtbaar is. 

Na verwerken zijn problemen in die mate gekneed, tot goesting in veel meer beters.     

Tekst: Kobe Lecompte

---

Wie is Kobe Lecompte?

Kobe Lecompte (°Brussel, 1979) is auteur, consultant, een filosoof pur sang. Eentje zonder academische opleiding weliswaar, maar wel gestuurd door de lessen en de wijsheid van het leven. Als ervaringsdeskundige in het overmatig gebruik van alcohol, als auteur, als papa, als echtgenoot, als beroepsmilitair, ... Zoveel rollen te spelen, zoveel ervaringen rijker om inspiratie uit te putten ... Kobe is gefascineerd door diepgang en door mensen, door relaties en door bijzondere gedachtegangen. Hij staat voor het mogelijk achten van ieders leven. Elk leven hoort mogelijk, haalbaar en vederzachtte zijn, mits de juiste inzichten. En daar helpt Kobe mensen bij. In de vorm van persoonlijke begeleiding als ervaringsdeskundige, boeken en lezingen pelt hij de zwaarte af.

Zijn werk als schrijver en als ervaringsdeskundige is voor Kobe gelijkaardig. Het gaat om perspectief bieden.
Binnen het schrijven schrijft hij het op, als ervaringsdeskundige zegt hij het luidop.
Bij Kobe kan je terecht voor een persoonlijke begeleiding of familiebijeenkomsten op vlak van verslaving of/en psychische klachten. Kobe zoekt met je mee naar een haalbaar, fijn en aangenaam leven. Vanuit zijn ervaringsdeskundigheid laat hij je mee snoepen van zijn inzichten.

Kobe heeft zijn praktijk in Landen (Vlaams-Brabant), maar hij biedt ook onlinesessies aan.

www.kobeland.be