Mobiel dom telefoon ding

Mobiel dom telefoon ding

Ik zit te dikwijls gekluisterd aan mijn 'mobiel dom telefoon ding'. Voor mijn vrouw en kinderen is het een gekend tafereel. Ik kan in een mum van tijd acht keer mijn mails vernieuwen en zes keer mijn sociale media hebben gecheckt.

Het is al lang aan de gang. Het 'dom ding' ligt steeds binnen handbereik en als dat niet zo is, dan
word ik daar behoorlijk nerveus van. Mijn mobiele telefoon heeft me in de hand. Mijn eigen vrouw heb ik minder in de hand, dan dat mijn telefoon mij in de hand heeft. En dat bedoel ik letterlijk. Maar het figuurlijk 'in de hand hebben' is even waar. Mijn vrouw gaf al vaker aan dat het een probleem is. Dat ontkende ik steeds dapper, maar gelukkig komt na ontkennen, erkennen!

Ja hoor... Ik beken! Ik ben verslaafd!

Ik ben Kobe Lecompte (1979), auteur en ervaringsdeskundige. Mijn werk als schrijver en als ervaringsdeskundige is gelijkaardig. Het gaat om diepgang en perspectief bieden. Het leven logisch achten en de complexiteit weghalen. Binnen het schrijven schrijf ik het op, als ervaringsdeskundige zeg ik het luidop.

Als ik niet om de vijf minuten check op eventueel binnengelopen mails of als er mensen op sociale media actief zijn geweest, dan verlies ik mijn concentratie. Mensen die met me mailen of mij via sociale media berichten sturen zullen nu wel lachen. Want zij weten als geen ander dat ze van mij netjes en zeer efficiënt, binnen de vijf minuten een antwoord krijgen. Minuten aan een stuk vernieuw ik ziekelijk mijn mailbox en sociale media. Het moet een door en door triestig zicht zijn. Ik schaam me erom wanneer ik daadwerkelijk bezig ben met die walgelijke activiteit. Het fokt me helemaal op. Het is dan net alsof ik een energiedrankje naar binnen speel. Het maakte me naast ongeduldig ook verdrietig. Maar een antwoord geven op de vraag waarom ik het niet kan laten moet ik schuldig blijven. Ik kan er wel over nadenken. Dat is al heel wat! Ik weet dat het welletjes is. Dat er dringend een einde aan moet komen. Ook al vertel ik dat al een hele poos en gelooft mijn vrouw er geen sikkepit meer van. Ik blijf zoeken naar opties om komaf te maken met deze belachelijke verslaving die overigens totaal niet bij me past.

Mensen die gevoelig zijn aan verslavingen vallen wel vaker van de ene verslaving in de andere.

Als alcoholist slaag ik erin om me volledig te onthouden van het drinken van alcohol, omdat ik weet dat een nultolerantie de enige optie is. Maar elke verslaving heeft zo zijn eigen moeilijkheidsgraad. De verslaving aan mobiele telefonie is een pak complexer. Het is van een totaal ander kaliber. Want mails en sociale media vragen nu éénmaal om antwoorden, waardoor een nultolerantie niet kan toegepast worden. Zou ik terug moeten overschakelen naar de oude manier van telecommunicatie, heb ik me al vaker afgevraagd. Mijn smartphone inruilen voor een mobiele telefoon met behoorlijk wat beperkingen? Soms denk ik daaraan. Maar vaak ook niet, omdat het me zo onmogelijk lijkt. Het is niet meer van deze tijd! En het onthouden binnen een verslaving kan enkel als je de gedachten rond het onthouden haalbaar maakt. Als je het in een positief daglicht zet.

Het gebruik van mobiele telefoons heb ik voordien nochtans altijd verafschuwd.

De nieuwe generatie jongeren onderhouden tegenwoordig vriendschapsbanden eerder via sociale media dan in levende lijve. Of er zijn ouders die op openbare plaatsen eerder op hun mobiele telefoon tokkelen dan op hun kinderen te letten. Ooit zag ik in het centrum van Brussel een peuter onder een auto lopen omdat de ouders te druk bezig waren met Facebook. Ik zag nog net hoe de mama een foto met een kitten had geliket en de papa van de peuter een foto van een moto aan het bewonderen was, toen ze opschrokken door een auto die hevig aan het claxonneren ging. De wagen was over het beentje van het arme kind gereden. Ze heeft er gelukkig niets aan overgehouden. Ikzelf probeer mijn gsm zo weinig mogelijk in het openbaar te gebruiken. Dat wil zeggen dat mijn vrouw en kinderen er de dupe van zijn. Ik kan het verdorie niet laten om thuis mijn telefoon aan de kant te laten liggen. Het is zelfs zo erg dat ik bloednerveus word als ik hoor dat er bij mijn vrouw een mailtje binnenloopt. Ik kan er niet bij dat ze zelfs niet verpinkt bij het geluid van de binnengelopen mail. Ik zou dat ook graag kunnen.

Mijn vrouw en ik hadden er jongstleden nog afspraken over gemaakt. Om te beginnen had ik alle
geluidjes die mijn gsm ook maar kon maken uitgeschakeld. Van mails, berichten, sociale media, WhatsApp, Messenger, noem maar op! De tweede afspraak was dat ik enkel 's ochtends en 's avonds mijn mobiele telefoon zou hanteren om te reageren op mails en sociale media. Het resultaat was verbluffend... Ik heb het geen enkele dag keurig uitgevoerd!

Mijn vrouw moet nog maar haar rug draaien en ik vlucht naar mijn mobiele telefoon. Het gaat overigens van kwaad naar erger. Van onschuldig naar schuldig.

Tegenover de kinderen is het ook geen mooi gebaar. Onze dochter van drie is een prachtig, gemakkelijk kind. Behalve als ik bijna in mijn telefoon ben gekropen en ik niet doorheb dat ze me om een beetje aandacht vraagt. Deze vieze verslaving haalt veel oprechtheid uit relaties. Het verandert de manier van communiceren. De kwaliteit van de gesprekken wordt er de dieperik mee ingetrokken. Luisteren doet men niet meer met de volle aandacht. Kortom: het verarmt het gezin op alle vlakken! En dat is doodzonde!

We gaan dat oplossen!

Door het neer te pennen, probeer ik de puzzel af te werken, in de hoop dat ik nieuwe impulsen
binnenkrijg. Het lijkt me heerlijk om niet afhankelijk te moeten zijn van dat tenslotte 'dom ding'. Het heeft een slechte invloed op heel het gezin. De relatie met mijn vrouw en het gemoed van de kinderen beginnen andere vormen aan te nemen. Hoog tijd om er iets aan te doen, roep ik nogmaals luid! Want wat ik heb en wie er zich om me heen bevindt, wil ik het allerliefst zo lang mogelijk behouden.

Tot op heden heb ik nog niet gevonden hoe ik te werk zal gaan. Ik heb geen idee, geen strategie en
geen plan. Ik zie nog niet waar de slaagkansen zich bevinden of hoe ik het gegeven in mezelf kan opnemen om daadwerkelijk met iets haalbaars over de brug te komen.

Zich schamen is enkel voor beschaamden die zich als enige om een bewuste handeling of verslaving schamen.

Ook al schaam ik me te pletter om deze verslaving: ik ben niet de enige die met deze vervelende
kwestie rondloopt. En net dàt weten, is waarschijnlijk de eerste stap in de goede richting. Openbaren is loslaten! Als ervaringsdeskundige weet ik dat als geen ander.

Door het te delen probeer ik het bespreekbaar te maken. Want zoals alcohol ook veel kapotmaakt,
zal het gebruik van mobiele telefoons dat in vele gezinnen ook doen. Hanteer het probleem en maak het bespreekbaar. Doe het voor jezelf! Dat doe ik althans. Ik stop ermee! Ik ga het niet proberen, maar ik ga het doen! Ik ga het doen omdat het goed voor me is. Maar hoe en wanneer? Dat kan ik nog niet vertellen.

En terwijl ik mezelf nog een hoop vragen stel, vraag ik hoe het met jou gaat? Vragen stellen aan een ander is meestal een antwoord op de vragen die je aan jezelf stelt. Moeten we daarom niet starten met elkaar de juiste vragen te stellen? Hoe gezond is jouw relatie met jouw 'mobiel dom telefoon ding'?

Ik staar even voor me uit en besluit het hierbij te laten. Ik ga zo dadelijk mijn computer afsluiten, me een heerlijke pot thee zetten en af en toe kijken of er weer wat nieuws is binnengelopen op mijn smartphone. Maar wat ik vooral ga doen is mijn kroost in de ogen kijken, naar hen glimlachen, samen met hen Play-Doh spelen, mijn oudste dochter een mop vertellen, een knipoog wegpinken naar mijn vrouw en van mijn lekkere White Dragon Silverneedle-thee genieten. Want genieten van mensen helpt alvast op elk vlak.

Kobe Lecompte - augustus 2020